सुख म्हणजे...

पहाटेचे तीन वाजून गेलेले...

पावसाने निथळतच त्यानं डोअरबेल वाजवली. काही सेकंद गेले आणि पेंगुळल्या डोळ्यांनी तिने दरवाजा उघडला. त्याला चिंब भिजलेला पाहताच तिची झोप संपली...

‘रेनकोट विसरलात ना...तरी मी सांगत होते घेऊन जा...निदान पाऊस थांबल्यानंतर तरी ऑफिसातून बाहेर पडायचं’

‘विसरला गडबडीत...आणि पाऊस थांबायचं नावंच घेईना...मग आलो भिजत...’ 

कसनुसं हसत...तो बाथरुममध्ये पोहोचला...

त्याच्या हातात टॉवेल आणि कोरडे कपडे  देऊन ती निघून गेली... 

आता फक्त पावसाचा आवाज...

---

त्याने आवरले...गरम कपडे घालून तो बेडरुमकडे निघाला तर त्याला किचनमध्ये प्रकाश दिसला. तो तिकडे वळला...

ती गॅसजवळ काही तरी करत होती...

‘तू झोपली नाहीस....’

त्याच्या प्रश्‍नावर ती वळली...

हातातला वाफाळणारा मग त्याच्या हातात दिला...

‘घ्या चहा घ्या...’

एवढे बोलून डायनिंग टेबलवर ती समोर बसली आणि चहा घेऊ लागली...

‘न मागता हिला कसं काय समजलं... मला चहा हवाय ते?...’ विचारांची तार छेडली...

‘चहा गरम आहे तोपर्यंत घ्या...’ तिच्या वाक्याने तो भानावर आला.

‘हूँ...पण तुला कसं कळलं मला चहा हवाय ते...’

ती फक्त हसली...चहाचा घोट घेत राहिली...

...बाहेर पाऊस बरसत राहिला...

चहाच्या घोटासोबत दोघांच्या गप्पांना बहर आला...

---

त्याचं मन म्हणलं...

यापेक्षा सुख वेगळं का असतं...