ये मौसम का जादू है...

...हे गाणं आणि अनेकांची ह्रदयं यांचं एक अतुट नातं आहे. या गाण्यातील मौसम अनेकांच्या मनात घर करून आहे. टवटवीत निसर्गाचे सानिध्य आणि त्या टवटवीतपणामुळे मनात उमटलेली लहर शब्दांच्या माध्यमातून ओठांतून बाहेर पडू लागते आणि हे गाणं रुंजी घालत रेंगाळू लागतं. नेहमी....
परवा नेमका हाच फिल मी घेतला...कधी नव्हे ते पहाटे जाग आली. मुड होता. बाहेर पडलो. रस्त्यावर आलो आणि गुलाबी थंडीने दोन्ही हात पसरून माझे स्वागत केले आणि याचवेळी धुक्‍क्‍यांचे नाजूक नाजूक तुषार भोवतीने रुंजी घालू लागले. त्याच्या स्पर्शाने चित्तवृत्ती मोहरल्या. हाताच्या तळव्यांवर हळू-हळू धुक्‍यातील कणांनी जागा पक्की केली आणि हळू हळू ओंजळ थंडीने भरून गेली. यथावकाश पूर्वेला रंगांची उधळण सुरू झाली, निशेची चादर हळू हळू बाजूला होऊ लागली; मात्र धुक्‍यांची दुलई अधिकच गडद झाली आणि तिने सारा भवताल आपल्या मिठीत घेतला. धुक्‍यांचे लोटच्या लोट विहरत राहिले आणि पानापानांवर दवबिंदूंचे सौंदर्य रेखत राहिले. सूर्यकिरणांनी खेळ मांडला आणि पानापानांवर कुबेराचा खजिना रिता झाला. या खजिन्याची मोजदाद अवघडच. माझ्या ओंजळीत सामावलेल्या थंडीनेही त्या खजिन्याला साठविण्याचा प्रयत्न केला...पण कंबक्त नशिब...त्याचं पाणी पाणी झालं; पण हे पाणी मौसमची जादू माझ्याजवळ सोडून गेलं...सगळा दिवस मस्त, प्रसन्न, तजेलदार बनून गेलं...मनात रेंगाळून राहिलं...