पाऊस तिचा...त्याचा!

परवा तो खिडकीशी बसलेला. काहीसा उदास... पाऊस सरींचा राग ऐकत. एखादा मुरलेला कलाकार जसे सतारीवर एकापाठोपाठ एक रागांच्या लडी छेडतो त्याप्रमाणे बरसणाऱ्या सरींचं सुरू होतं... कधी तरल... कधी अवखळ... कधी विरह... कधी व्याकूळ... कधी रौद्र... तर कधी अगदीच सुनं सुनं... म्हणजे सरी जशा बरसतील तसा हा आभास होत राहिला... बरं सुरावटीमध्ये विविधता असूनही ती ऐकण्याची ओढ अगदी काठोकाठ भरलेली... ऐकता ऐकता त्यानं ओंजळ भरून घेतली आणि एक अनामिक शिरशिरी अंगावर उमटून गेली... तिच्या आठवणीची... 

 

एकदा असाच पाऊस सुरू असताना ती अचानक घरी आली. म्हणाली, "चल फिरायला जाऊ..' त्याच्या नको म्हणण्याकडे दुर्लक्ष करत तिने त्याला जर्किन अडकवलं, अगदी लहान मुलासारखं आणि दुडदुडत पायऱ्या उतरून गाडीशी पोचलीसुद्धा. 

आता त्याचा नाईलाज. खाली पोचला तो बाईसाहेबांनी गाडी सुरू केलेली. खूप उतावीळ झालेली पाऊस झेलायला. मग तो सावरून बसला तिच्या पाठी. गाडीने वेग घेतला... दहा एक मिनिटांत शहरभरचा पाऊस झेलत गाडीने घाट रस्ता पकडला आणि हिरवाईतून प्रवास सुरू झाला... त्याचंही कोरडेपण संपलं... तिचा पाऊस पिण्यातला आनंद त्याला जाणवू लागला... 

किती लहान मुलासारखं करते. पाऊस म्हणजे तिचा जीव की प्राण... त्याला पाऊस आवडतो प्रचंड... पण तो खिडकीतून. हे तिलाही माहिती आहे म्हणूनच ती त्याला मुद्दाम आज खिडकीबाहेरचा पाऊस अनुभण्यासाठी घेऊन आली. आता ती बडबडत होती... पावसाच्या कविता सांगत होती... गाण्यांतला पाऊस मांडत होती... आणि तो तिचा पाऊस अनुभवण्यात अगदी तल्लीन झाला. 

गाडीने वळणावर टर्न घेतला. तिने घाईने गाडी उभी केली आणि गाडी सोडून समोरच्या कठड्यावर धावली. काय म्हणायचं तिच्या या बालीशपणाला... त्याला येण्यासाठी खुणावलं. तो तिच्याजवळ पोचला. समोरच्या दरीकडे तिने बोट केलं. 

"दरीतून धुक्‍यांचे लोट वर येत होते... हिरवाईवर शुभ्र नक्षी अलगद हेलकावत होती... वरून रिमझिमणारा पाऊस आणि हिरवाईतून येणारे शुभ्र धुके... आहाहा... ती दूरवरील निसर्गसौंदर्य टिपण्यात मग्न... आणि तो तिला पाहण्यात. "ती एक चित्र बनून राहिलेली... तिच्या चेहऱ्यावरून निथळणारा पाऊस... वाऱ्यावर भुरभुरणारी एकच सुटलेली बट... चेहऱ्यावर असिम समाधान... मिटलेल्या पापण्यांआड बहुधा निसर्ग कवेत घेतल्याचा परमानंद... ती अगदी अविचल... मूर्तीरुप... पावसात पाऊस बनलेली... थेंबांतून अगदी मिसळून गेलेली... तिचं वेगळं अस्तित्वच नव्हतं जाणवत... अचानक वीज चमकली... 

 

समोर विजेचा लोळ चमकला आणि पाठोपाठ कडकडाट शांतता भेदून गेला. सुरांची मैफल विस्कटली. भान आलं... घरातच असल्याचं... मोबाईलची रिंग वाजली... तिचे शब्द कानी पडले... "मला न्यायला येतोस... तुझ्याशिवाय कशी राहू...' या शब्दांनी जादू केली... आलोच म्हणत तो धडधडत पायऱ्या उतरला... गाडी काढली आणि स्टेशनच्या दिशेने सुसाट निघाला... सरी झेलत... त्याचा खराखुरा पाऊस त्याला भेटीला आला होता... दोन महिन्यांचं मौन सुटलं होतं... मोडणारं घर सावरणार होतं... स्टेशनचं अंतर कमी होऊ लागलं... पाऊस बरसतच राहिला... त्याच्या डोळ्यांमधून... आनंद ओसंडत राहिला...!