Thursday, August 4, 2011

परीक्षा

गाडीला जास्तीत जास्त वेग देण्याचा प्रयत्न करून परीक्षेला वेळेत पोचण्यासाठी तो धडपडत होता. मूठ वाढवतानाच त्याचे घड्याळाकडे सारखे लक्ष जात होते. पेपर सुरू व्हायला अवघी काही मिनिटे बाकी होती आणि अजून दोन-तीन किलोमीटर तरी त्याला जायचं होतं. एवढ्यात त्याचं लक्ष फुटपाथच्या बाजूला उभ्या मुलीकडं गेलं. परीक्षेची वेळ गाठायची धांदल असतानाही त्याचे तिच्याकडे लक्ष जाण्याचं कारण तिची सुरू असलेली धडपड. त्याच्या हाताची मूठ आपसुक सैलावली आणि गाडीचा वेग कमी झाला. ती मुलगी वैतागलेली दिसत होती आणि गाडी सुरू करण्याचा आटोकाट प्रयत्न करत होती. त्यानं बाईक वळविली आणि तो तिच्याजवळ जाऊन उभा राहिला. गाडी सुरू होत नसल्यामुळे एकाचवेळी रडकुंडीला येऊन आणि चरफडत ती गाडी सुरू करण्याचा प्रयत्न करत होती. त्याने तिच्या बाजूला बाईक उभी केली आणि विचारलं,
"काय झालं?'
त्याच्या अनाहूत प्रश्‍नावर तिनं काहीच उत्तर दिलं नाही. उलट त्याच्याकडे दुर्लक्ष करून गाडी सुरू करण्याचा प्रयत्न करू लागली.
तिचे गाडी सुरू करण्याचे प्रयत्न खूप वेळापासून सुरू आहेत हे तिच्या कपाळावर जमलेल्या घामाच्या थेंबांवरून दिसत होतं. आपल्या प्रश्‍नाला उत्तर न आल्याने तो पुढे झाला आणि त्यानं पुन्हा तिला विचारलं, "गाडी सुरू होत नाही का?'
आता मात्र ती वैतागली. साधारण तिच्यापेक्षा वर्षभराने तो मोठा असावा. गोल, हसऱ्या चेहऱ्याचा.
"दिसत नाही, किका मारतेय ते? परीक्षेला जायचं असताना कोणी टाईमपास म्हणून रस्त्याकडेला गाडी उभे करून अशी झटापट करत बसेल का?'
तिनं सटकून उत्तर दिलं.
त्यानं खुणेनंच "मी पाहू का?' असं विचारलं.
त्यावर तिनं "नको...' म्हणून गाडी सुरू करण्याचा प्रयत्न सुरूच ठेवला.
"ओके' खांदे उडवून तो म्हणाला आणि त्याने बाईक सुरू केली. ती वळवून तो जाणार एवढ्यात काय झालं कोण जाणे. ती वरमली. म्हणाली, "पाहता का प्लीज!'
त्यानं बाईक बंद केली आणि तिची गाडी पाहू लागला. झटापट करून दहा-पंधरा मिनिटांत त्याने तिच्या गाडीचा प्रॉब्लेम सोडविला. तिला गाडी सुरू करायला सांगितलं. गाडी सुरू होताच त्याच्या चेहऱ्यावर समाधान तर तिच्या चेहऱ्यावर मस्त हास्य फुललं. तिची गाडी सुरू झालेली पाहून तो बाईकवर बसला आणि तेथून सटकला... आता त्याला त्याचा वर्ग दिसत होता...
--
"अरे आपण साधं त्याला थॅंक्‍सही म्हणालो नाही... त्याच्यामुळं आता निदान वेळेत पेपर तरी गाठता येईल,' असं स्वतःशी म्हणत तिनंही गाडीला वेग दिला.
--
तो वेगात कॉलेजात पोचला. गाडी गडबडीने स्टॅंडला लावून तो पळत पळत वर्गात गेला. तर पेपर सुरू होऊन अर्धा तास होऊन गेला होता. वर्गावरील प्राध्यापकांनी वेळ का झाला? कळत नाही का? काळजीच नाही... कॉलेज म्हणजे काय धर्मशाळा आहे काय? असं सुनावत त्याची उलटतपासणी सुरू करत आणखी दहा-पंधरा मिनिटे खाल्ली. अखेर त्याने गयावया केल्यानंतर त्याला वर्गात प्रवेश दिला. पेपर लिहिण्यासाठी त्यानं पेन उघडला खरा, पण त्याचे दोन्ही हात काळेकुट्ट झाले होते. आधीच वेळ झालेला असल्यामुळं वर्गावरील शिक्षकांना विचारायची सोय नव्हती. कसेबसे रुमालाने हात स्वच्छ करून मिळालेल्या वेळेत होईल तेवढा पेपर उरकण्यास सुरवात केली.
ती कॉलेजात पोचली. गाडी स्टॅंडला लावून वर्गाकडे निघाली तर तिला मघाची बाईक दिसली. "अरेच्चा! म्हणजे हा आपल्याच कॉलेजात शिकतो तर; पण त्याचा तर पेपर असणार, म्हणजे आपली गाडी दुरुस्त करण्याच्या नादात त्याला पेपरला पोचायला वेळ झाला असणार. बापरे! आपल्यामुळे त्याचे नुकसान होणार? पण काहीही असो. त्याच्या हातात जादू आहे. केवळ एका स्क्रू ड्रायव्हरने त्याने आपली गाडी दुरुस्त केली. पण आपल्यामुळे त्याचं नुकसान होणार हे नक्की. काय करावं?...पटकन्‌ काही तरी आठवून तिनं वहीत पटापट काहीतरी लिहिलं आणि तो कागद फाडून त्याच्या बाईकच्या हॅंडलला अडकवून ती पेपरला निघून गेली.
--
पेपर सुटला. काहीसा चेहरा पाडून तो वर्गातून बाहेर आला. हा विषय काही सुटत नाही. बाबा जाम धूर काढणार. काय सांगायचं त्यांना? काय अवदसा आठवली आणि त्या पोरीला मदत करत बसलो. पण दिसत होती गोड. अशी छान मैत्रीण असावी आपली. पण आता बाबांना काय सांगायचं? विचार करत तो बाईकजवळ आला. किक मारणार एवढ्यात त्याचं लक्ष समोर हॅंडलला अडकवलेल्या कागदाकडे गेलं. कुतूहलाने त्याने कागद काढला आणि वाचला. पेपर अवघड गेल्याचे दुःख कोठच्या कोठे पळून गेलं. त्याच्या चेहऱ्यावर आनंदाचे ताटवे फुलून आले. मस्त शीळ मारत, त्याच खुशीत त्याने बाईकला किक मारली.
--
कागदावर लिहिलं होतं...
""मी रमा... एक्‍स्ट्रीमली सॉरी; पण स्वतःचा पेपर असतानासुद्धा तू मघाशी माझी गाडी दुरुस्त करण्यासाठी थांबलास. मी अडचणीत असताना धावलास. स्वतःचे नुकसान करून माझी मदत केलीस. तुझ्यामुळे मी परीक्षा देऊ शकले; मात्र तू पेपरला उशिरा पोचलास. तू खरंच सच्चा माणूस आहेस. असं म्हणतात, संकटावेळी धावतो तो खरा मित्र. आज मला एक सच्चा मित्र गवसला. संध्याकाळी आपण भेटू आणि मैत्रीची पहिली भेट साजरी करू कॉफी घेऊन. नक्की ये...हॅपी फ्रेंडशीप!'

6 comments:

♪♪♥ Prasik ♥♪♪.. ♪♪♥ प्रसिक ♪♪♥........ said...

क्युट स्टोरी आहे,...........Keep it up

prajkta said...

thank u prasik

SUSHMEY said...

mastach.... apratim

Sonal said...

Story chhan aahe. ekdam parikathesarakhi. wastawat asa kamich hota. :-))

prajkta said...

thanku sushmey aani sonal.....anek sundar goshti ghadat astata kahich asha sajun yetata

saumiti said...

I liked this post... Friends are the most adorable part of my life... This post recalled many pracious moments & pracious friends of mine... :)